Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής για την πνευματική ιδιοκτησία στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική πρότειναν ένα νομοσχέδιο που θα επιβάλλει ένα υποχρεωτικό δικαίωμα οικονομικής αμοιβής για δημιουργούς και καλλιτέχνες, σε όλα τα έργα που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Οι νόμοι αυτοί προσπαθούν να εξασφαλίσουν ότι οι δημιουργοί θα λαμβάνουν πληρωμή για το έργο τους αλλά την ίδια στιγμή επηρεάζουν αρνητικά τη λειτουργία των Κοινών και των αδειών Creative Commons, μιας και δεν λαμβάνουν υπόψιν τους την πρόθεση κάποιων δημιουργών που επιθυμούν να μοιραστούν ελεύθερα τα δημιουργικά έργα τους με τον κόσμο.
Εν ολίγοις, αυτά τα υποχρεωτικά δικαιώματα θα βλάψουν ανεπανόρθωτα τους τρόπους κοινής χρήσης ελεύθερου και ανοιχτού περιεχομένου στο διαδίκτυο.
Τα πνευματικά δικαιώματα επεκτείνονται αυτόματα σε κάθε έργο του αρχικού συντάκτη που έχει δημιουργηθεί σε κάποιο απτό μέσο έκφρασης – από το χρώμα σε ένα καμβά, ή από μια ψηφιακή φωτογραφία σε ένα smartphone μέχρι και σε ένα ανόητο σχεδιάκι σε μια χαρτοπετσέτα. Το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας αποδίδεται σε ένα έργο ανεξάρτητα από το αν το θέλει ή όχι ο δημιουργός και η προστασία εκτείνεται σε λογοτεχνικά, μουσικά και δραματικά έργα, καθώς και σε φωτογραφίες και γραφικά, σε ηχητικές και οπτικές εγγραφές και λογισμικό.
Γνωρίζουμε ότι πολλοί δημιουργοί θεωρούν ότι οι προεπιλεγμένοι κανόνες περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι υπερβολικά περιοριστικοί. Οι άδειες Creative Commons είναι ένα τυποποιημένο και νομικά ορθό εργαλείο για τους δημιουργούς να χορηγούν εκ των προτέρων άδεια στο κοινό να χρησιμοποιεί έργα με τρόπους που ο νόμος απαγορεύει. Όταν οι δημιουργοί επιλέγουν να μοιραστούν, κάνουν ένα δώρο στον κόσμο, επιτρέποντας σε οποιονδήποτε να δημιουργήσει πάνω από τα έργα τους. Μέχρι σήμερα οι άδειες CC έχουν χρησιμοποιηθεί για να μοιραστούν περισσότερα από 1,2 δισεκατομμύρια έργα, τα οποία δημοσιεύονται και επαναχρησιμοποιούνται δεκάδες εκατομμύρια φορές την ημέρα, δημιουργώντας ένα εκτεταμένο ψηφιακό κοινό έργων που ο καθένας μπορεί να δει, να χρησιμοποιήσει και να απολαύσει.
Είναι σαφές ότι οι ψηφιακές τεχνολογίες και ο ιστός έχουν αλλάξει δραματικά – και συνεχίζουν να αλλάζουν – τους τρόπους παραγωγής και κοινής χρήσης δημιουργικού περιεχομένου. Ο πολλαπλασιασμός των νέων μηχανισμών διανομής περιεχομένου, των πλατφορμών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των υπηρεσιών crowdfunding τροφοδότησαν την καινοτομία με τον τρόπο που οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες συνδέονται με τους θαυμαστές τους και πληρώνονται για τη δημιουργική τους εργασία.
Πρόσφατα, έχουν αυξηθεί οι πιέσεις των δικαιούχων και των μεσαζόντων, ώστε να χρησιμοποιούνται τα πνευματικά δικαιώματα ως μέσο για να εξασφαλίσουν ότι οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες μπορούν να αποκομίσουν επαρκή αποζημίωση για τα δημιουργικά έργα τους, ακόμη και αν οι δημιουργοί έχουν μεταβιβάσει τα δικαιώματά τους σε εκδότες ή παραγωγούς κινηματογράφου ή μουσικής. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο της νομοθεσίας της ΕΕ για τη μεταρρύθμιση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, η Επιτροπή Βιομηχανίας, Έρευνας και Ενέργειας (ITRE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εισήγαγε τροπολογίες που επιβάλλουν ένα υποχρεωτικό δικαίωμα αμοιβής για τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές ή τους εκτελεστές. Το δικαίωμα αυτό θα ισχύει για όλα τα έργα, ακόμη και εκείνα που δημοσιεύονται με ανοιχτές άδειες.
Δυστυχώς, οι λύσεις αυτές δεν είναι κατάλληλες για την αντιμετώπιση των βασικών επιχειρηματικών και εργασιακών ζητημάτων. Αντ ‘αυτού, επιδιώκουν να χρησιμοποιούν τα πνευματικά δικαιώματα ως μηχανισμό για την αντιμετώπιση της ανισότητας στη διαπραγματευτική θέση των δημιουργών σε σχέση με τους δικαιούχους των πνευματικών δικαιωμάτων. Αυτά τα αδικαιολόγητα συστήματα αμοιβών μπορεί να είναι καλοπροαίρετα αλλά έχουν σημαντικές απρόβλεπτες συνέπειες, επειδή μειώνουν τη συνολική ευελιξία του τρόπου άσκησης του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας. Ένα υποχρεωτικό δικαίωμα αποζημίωσης θα παρεμπόδιζε τη λειτουργία της ανοικτής αδειοδότησης, διατηρώντας ένα ειδικό και ξεχωριστό οικονομικό δικαίωμα πέρα από την πρόθεση των δημιουργών.
Ο Οργανισμός των Creative Commons θεωρεί ότι αυτοί οι τύποι κανονισμών, δημιουργούν περιττή πολυπλοκότητα για όσους επιθυμούν να μοιραστούν τα έργα τους με τις άδειες CC, επειδή δεν επιτρέπουν στους δημιουργούς να επιλέγουν να μοιράζονται ό, τι επιθυμούν. Όλοι οι δημιουργοί Creative Commons επιτρέπουν τη χρήση των έργων τους για τουλάχιστον μη εμπορικούς σκοπούς. Όταν ένας συγγραφέας εφαρμόζει μια άδεια CC για το έργο του, χορηγεί στο κοινό μια παγκόσμια ατελή άδεια χρήσης για να χρησιμοποιήσει το έργο υπό ορισμένους όρους. Και πολλοί συγγραφείς θέλουν απλώς να μοιραστούν τη δημιουργικότητά τους ελεύθερα υπό ανοικτούς όρους για να βελτιώσουν και να ωφελήσουν το γενικότερο καλό. Για παράδειγμα, οι εκπαιδευτικοί και οι ακαδημαϊκοί ερευνητές δημιουργούν και μοιράζονται έργα κυρίως για την προώθηση της εκπαίδευσης και τη συμβολή στον τομέα σπουδών τους – όχι απαραίτητα για οικονομική αμοιβή.
Υποστηρίζουμε τους συγγραφείς και δημιουργούς και πιστεύουμε ακράδαντα στο δικαίωμα τους να επιλέγουν να μοιράζονται ή να ζητούν αποζημίωση για όλες ή ορισμένες χρήσεις των έργων τους. Ταυτόχρονα, πρέπει να βρούμε λύσεις που να τιμούν επίσης εκείνους τους συγγραφείς που επιλέγουν να μοιραστούν με ελάχιστους ή μηδενικούς περιορισμούς. Υποχρεωτικά συστήματα αποζημίωσης παραβιάζουν το γράμμα και το πνεύμα της αδειοδότησης των Creative Commons και είναι ένα φτωχό υποκατάστατο για μια πιο ουσιαστική και διαρκή αλλαγή στην δίκαιη αμοιβή όσων εργάζονται στις δημιουργικές βιομηχανίες σήμερα.
Πηγή άρθρου: https://creativecommons.org